ﺩﮊﻡ ﺷﺪ ﺯﻛﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻐﺎﺩ // ﻧﻜﺮﺩ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﺶ ﻛﺲ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﺩ
ﭼﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎﻥ // ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺯ ﻛﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ
ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺯﻣﻦ ﺷﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ // ﻣﺮﺍ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺭﻡ ﻧﻴﺴﺖ

ﺳﭙﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺷﻐﺎﺩ ﻃﻰ ﻧﻴﺮﻧﮕﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :

ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ // ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺪ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ
ﻫﻤﻰ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺝ ﻭ ﺳﺎﻭ // ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎﻭ
ﻧﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺯﺍﻟﻰ، ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺰ // ﻭ ﮔﺮ ﻫﺴﺘﻰ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺮﺯﺩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ

ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ:
ﭼﻮ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ // ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻬﻔﺖ
ﻣﻦ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻴﺠﺎﻥ ﻛﻨﻢ // ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﻴﭽﺎﻥ ﻛﻨﻢ

ﺍﻣﺎ ﺷﻐﺎﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻮﻧﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﭘﺲ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﻛﺸﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺧﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺯﻭﺍﺭﻩ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ :
ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ // ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﭙﺎﻩ
ﺯﻭﺍﺭﻩ ﺑﺲ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ // ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺻﺪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ

ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻓﻮﺭﻯ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻏﺮﺍﻣﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺰﻣﻰ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺷﻐﺎﺩ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎﻩ ﮔﻮﺩﺍﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺭﺧﺶ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﻣﻴﻨﻬﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺭﺧﺶ ﺍﺯ ﺑﻮﻯ ﺧﺎﻙ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺧﺶ ﺩﻻﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ :

ﻫﻤﻰ ﺭﺧﺶ ﺯﺍﻥﺧﺎﻙ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻮﻯ // ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﻯ
ﺩﻝ ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﺧﺶ ﺷﺪ ﭘﺮ ﺯﺧﺸﻢ // ﺯﻣﺎﻧﺶ ﺧﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﭼﺸﻢ
ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺎﻫﺴﺎﺭ // ﻧﺒﺪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﻳﺰﺵ ﻭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ
ﺑﺪﺭﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺭﺧﺶ ﺳﺘﺮﮒ // ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﺎﻱ ﺁﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ

ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﺭﺧﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻐﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ :
ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ // ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻦ

ﻭ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻐﺎﺩ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺗﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺷﻐﺎﺩ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭﺗﻴﺮ ﺷﻐﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺷﺎﻛﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ:

ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺯﻳﺰﺩﺍﻥ ﺳﭙﺎﺱ // ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﺷﻨﺎﺱ
ﻣﺮﺍ ﺯﻭﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﭘﻴﺶ // ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻮﻓﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ

ﺁﺭﻯ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺭﺳﺘﻤﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺭﻭﻳﻴﻦ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :

ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺒﻨﺪ // ﻧﺒﻨﺪﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﭼﺮﺥ ﺑﻠﻨﺪ

"ﻣﻨﺒﻊ : ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺗﻮﺳﻰ"