ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻢ ....
ﺣﻜﻴﻢ ﻃﻮﺱ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﺍﻳﻨﻚ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻻﻭﺭﻯ ﻭ ﻧﺎﺟﻰ ﮔﺮﻯ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻢ ﺍﻳﻨﻚ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﺭﺳﺘﻢ، ﻗﻬﺮﻧﺎﻥ ﺑﻰ ﺑﺪﻳﻞ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻴﺰﻧﺪ .
ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻯ ﺑﻮﺩ ﺑﻨﺎﻡ ﺷﻐﺎﺩ ﻛﻪ ﺷﻐﺎﺩ ﺑﻪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺩﺧﺘﺮ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻛﺎﺑﻞ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﺟﮕﺰﺍﺭ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻧﺮﻳﻤﺎﻥ ( ﺟﺪ ﺭﺳﺘﻢ ) ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎﺝ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﺷﻐﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺩﺳﻴﺴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺭﺳﺘﻢ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻛﺮﺩ:
ﺩﮊﻡ ﺷﺪ ﺯﻛﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻐﺎﺩ // ﻧﻜﺮﺩ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﭘﻴﺶ ﻛﺲ ﻧﻴﺰ ﻳﺎﺩ
ﭼﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻧﻬﺎﻥ // ﻛﻪ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺯ ﻛﺎﺭ ﺟﻬﺎﻥ
ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻛﻪ ﺍﻭﺭﺍ ﺯﻣﻦ ﺷﺮﻡ ﻧﻴﺴﺖ // ﻣﺮﺍ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺭﻡ ﻧﻴﺴﺖ
ﺳﭙﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺷﻐﺎﺩ ﻃﻰ ﻧﻴﺮﻧﮕﻰ ﺑﻪ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺎﺝ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ :
ﻣﺮﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺧﻮﺍﺭ ﻛﺮﺩ // ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺪ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ
ﻫﻤﻰ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺝ ﻭ ﺳﺎﻭ // ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺴﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺗﺎﻭ
ﻧﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺯﺍﻟﻰ، ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ ﻧﻴﺰ // ﻭ ﮔﺮ ﻫﺴﺘﻰ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺮﺯﺩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ
ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﻰ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ:
ﭼﻮ ﺑﺸﻨﻴﺪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ // ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﻧﻬﻔﺖ
ﻣﻦ ﺍﻭﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻴﺠﺎﻥ ﻛﻨﻢ // ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﭘﻴﭽﺎﻥ ﻛﻨﻢ
ﺍﻣﺎ ﺷﻐﺎﺩ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺑﻠﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮﻣﻴﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻮﻧﺪ ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﭘﺲ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻟﺸﻜﺮﻛﺸﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺧﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺯﻭﺍﺭﻩ ﺍﻛﺘﻔﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ :
ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ // ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﭙﺎﻩ
ﺯﻭﺍﺭﻩ ﺑﺲ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺭ ﺻﺪ ﺳﻮﺍﺭ // ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺻﺪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺷﺎﻩ ﻛﺎﺑﻞ ﻓﻮﺭﻯ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻏﺮﺍﻣﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺰﻣﻰ ﺭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺷﻐﺎﺩ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻧﺨﺠﻴﺮﮔﺎﻩ ﮔﻮﺩﺍﻟﻰ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺭﺧﺶ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﻣﻴﻨﻬﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺭﺧﺶ ﺍﺯ ﺑﻮﻯ ﺧﺎﻙ ﻧﻤﻨﺎﻙ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺍﻳﺴﺘﺪ ﺍﻣﺎ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺶ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺧﺶ ﺩﻻﻭﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ :
ﻫﻤﻰ ﺭﺧﺶ ﺯﺍﻥﺧﺎﻙ ﻣﻰ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻮﻯ // ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﻯ
ﺩﻝ ﺭﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﺧﺶ ﺷﺪ ﭘﺮ ﺯﺧﺸﻢ // ﺯﻣﺎﻧﺶ ﺧﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﭼﺸﻢ
ﺩﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﻓﺮﻭ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﭼﺎﻫﺴﺎﺭ // ﻧﺒﺪ ﺟﺎﻯ ﺁﻭﻳﺰﺵ ﻭ ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ
ﺑﺪﺭﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺭﺧﺶ ﺳﺘﺮﮒ // ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﺎﻱ ﺁﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ
ﺭﺳﺘﻢ ﻭ ﺭﺧﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﻐﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺭﺟﺰ ﺧﻮﺍﻧﻰ ﻣﻲ ﺍﻳﺴﺘﺪ :
ﺗﻮ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﺯﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ // ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻭ ﺁﻭﻳﺨﺘﻦ
ﻭ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻐﺎﺩ ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺗﻴﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﻴﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺷﻐﺎﺩ ﻛﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻫﺪ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭﺗﻴﺮ ﺷﻐﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻼﻛﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﺪﺍﻯ ﺭﺍ ﺷﺎﻛﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ:
ﺑﺪﻭ ﮔﻔﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺯﻳﺰﺩﺍﻥ ﺳﭙﺎﺱ // ﻛﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻳﺰﺩﺍﻥ ﺷﻨﺎﺱ
ﻣﺮﺍ ﺯﻭﺭ ﺩﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﭘﻴﺶ // ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻮﻓﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ
ﺁﺭﻯ ﺭﺳﺘﻢ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺭﺳﺘﻤﻰ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﺍﻥ ﺭﻭﻳﻴﻦ ﺗﻦ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ :
ﻛﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﺮﻭ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﺘﻢ ﺑﺒﻨﺪ // ﻧﺒﻨﺪﺩ ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﭼﺮﺥ ﺑﻠﻨﺪ
"ﻣﻨﺒﻊ : ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺗﻮﺳﻰ"