روزانه در خاور ميانه ، صدها زن، كودک، مرد، جوان ، پير، در بمبگذاري هاي انتحاري و غير انتحاري، در جنگ، در محاصره، در سرما، ميميرند،
كوباني ماههاست در محاصره است و داعش سر ميبرد و تجاوز ميكند. سوريه ، چهار سال است از درون منهدم شده، سوري ها آواره از اين شهر به آن شهر ، كشور به كشور ، به اميد شايد سر پناهي،شكم زنها و دخترهاي كرد و كوباني و سوري از تجاوز بالا ميايد نه از عشق .
اسراييلي ها و فلسطينيها همديگر را تكه و پاره ميكنند.
ايراني ها با چنگ و دندان زير فشار تحريم ، دست و پا ميزنند، افغانها روي خونهاي ريخته در خيابانهاي شهر از بمب و ترور به بازار ميروند و زندگي را ادامه ميدهند، كودكان پاكستاني صبح به مدرسه ميروند و به رگبار بسته ميشوند و زندگي در خاورميانه زير گرد ياس و نا اميدي و ترس به جلو ميرود ، و خيالي نيست، خاورميانه فاضلاب دنياست.
و در سوي ديگر دنيا، اميد و رنگ و شادي موج ميزند، درختان كريسمس غرق در نور ميدرخشد، زنها با عشق حامله ميشوند. و بچه ها با كوله هاي رنگي به مدرسه ميروند و مادرها كوله هايشان را از دفترهاي رنگ وارنگ و غذاهاي خوشمزه پر ميكنند. چرخ اقتصاد ميچرخد و ميچرخد تا اينكه چهار كاريكاتوريست ، كشته ميشوند ، صداي تير آرامش را شهر عشق و نور و شراب ، برهم ميزند و مركل و كامرون و اوباما و انگليسيها و اتحاديه اروپا و كه و كه و چه و چه دست به دست هم ميدهند و مردم فرانسه در حمايت از آزادي بيان كنار هم ، فرياد ميكشند و چهار كاريكاتوريست فرانسوي قهرمان ملي ميشوند. و برايشان فرانسه يك دقيقه خاموش ميشود و سكوت ميكند.
و من فكر ميكنم اگر براي هر ده نفر قرباني روزانه در خاورميانه ميخواستيم حتي ده ثانيه سكوت كنيم و خاموشي بدهيم، نه كسي بايد ديگر كلمه اي بگويد ، نه ديگر چراغي در خاورميانه روشن ميشود،
در فاضلاب دنيا ، سكوت و تاريكي ادامه خواهد داشت ، تا ابد و یا تا زمانی که خاورمیانه بیدار شود و نادری دیگر از زیر خاکسترها بیرون آید.